حکایت حاجعمران حکایت روز های تلخی است که در قلب جریحه دار شده رزمندگان هم رزم شهدای حاج عمران نهفته است و قلم را یارای نوشتن آن همه مظلومیت ، رشادت ، پایمردی و شهادت آن قامت های استواری که در خون پاک خود غلتیدند نیست . آری حاجعمران حکایت  بهترین عزیزان و جوانان این دیار است که همانند مولایشان در صحنه کربلای ایران با لبیک به ندای امام و مقتدایشان ، جان خود را فدا کردند .

خدا میداند ، هر بار که نام حاجعمران را میشنوم یا ذکر شهیدی از شهدای این عملیات به گوشم می خورد ، نا خودآگاه اشک رشکی بر دیدگانم جاری میشود که مرا از نوشتن باز می دارد .مظلومیت شهدای حاجعمران انسان را بیشتر به مظلومیت آقا ابا عبدالله الحسین آشنا میکند .به قول یکی از رزمندگان جنگ نمی دانیم چه شده است که   قیامت نیامده از شهدا شرممان می آید ؟

تا کنون برای معرفی حکایت حاجعمران از جانب مسئولین و نهادهای مختلف  تلاشهای مقطعی  بسیاری شده است ( از جمله برگزاری نمایشگاهها ، سمینارها ، مسابقات چهارجانبه فوتبال جام شهدای حاجعمران ، ذکر خاطراتی از زبان رزمندگان این عملیات و ... ) اما آیا به راستی با این سمینارها و جلسات چند روزه ! و اقدامات غیر منظم میتوان گوشه ای از مظلومیت ها و رشادتها و دلاورمردی های فرزندان پاک و رشید دیار همیشه قهرمان  لرستان را بیان نمود ؟

آنچه که در ذیل میخوانید ماحصل تحقیقی است که توسط عده ای از دانشجویان رشته علوم سیاسی دانشگاه ......، بعنواان تکلیف درس کامپیوتر! برای سایت حاجعمران تهیه شده است .

دراردیبهشت ماه1365 عراق یک بار دیگر عملیاتی از سلسله عملیات های موسوم به دفاع متحرک را در منطقه حاج عمران آغاز می کند. هدف دشمن از تدارک این عملیات بازپس گیری پادگان حاج عمران و ارتفاعات کدو و اطراف آن و در صورت توان ، تصرف شهر پیرانشهر و منا طقی دیگر از سر زمین ایران اسلامی بود .

دشمن جهت رسیدن به همین اهداف بود که در تاریخ 23/ 2/1365 با بکار گیری تیپ ها و لشگرهای متعدد و حجم آتش سنگین توپخانه و پشتیبانی نیروی هوایی و هوا نیروز،به طرف مناطق مذکور هجوم برده و توانست در همان ساعات آغازین عملیات ،ارتفاعات 2519و سلسه، ارتفاعات اطراف آن را به تصرف خود در آورد .در زمان تصرف پدافند این مناطق ، به طور کلی بعهده برادران ارتشی بود که رشادتها و پایداری این دلا وران و قهرمانان مؤثر نیفتاد و دشمن با توان زیاد به پیشروی خود ادامه داد.

تیپ 57 حضرت ابو الفضل که در حال انجام تدارکات لازم برای انجام عملیاتی در شاخ شمیران بود،را از آن منطقه جهت سد حملات مکررو پیشروی های خطرناک دشمن در منطقه عمومی حاج عمران فراخواندند.قبل ازآنکه در ارتباط با حماسه جاودانه و به یادمانی رزمندگان دلاور تیپ 57 در دفاع قهرمانانه از منطقه حاج عمران ،رشته کلام را بدست گیریم .لازم است به ویژگیهای منطقه حاج عمران ازنقطه نظر مسائل مختلف اشارهای گذرا داشته باشیم.منطقه حاج عمران که مشتمل بر چند ارتفاع مهم از جمله ارتفاعات قندیل ،ارتفاعات کدوو ارتفا عات تمرچین و .... وپادگان حاج عمران می گردد ازجمله مناطق وابسته به استان اربیل عراق می باشدکه دارای آب و هوای سرد ، کوهستانی و پوشیده از جنگل است و تا اوسط تابستان این منطقه پو شیده از برف می باشد.رودخانه ای با عنوان «بادین آباد»نیز در این محل جاری است و منطقه عمومی موسوم به حاج عمران در مقابل شهر پیرانشهرایران (استان آذزبا یجان غربی)قرار دارد .در مجموع وسعت منطقه عملیاتی حاج عمران بسیار محدود ودرحدود15 کیلومتر مربع بود واین موضوع ،دفاع و مقاومت را با توجه به حجم سنگین آ‎تش دشمن با مشکل روبرو میساخت.اما دفاع از این منطقه وسد پیشروی های دشمن از آن جهت حائزاهمیت بود که چون در آن منطقه ضد انقلاب نیز حضوری تقریباً فعال داشت ، با تصرف پیرانشهر توسط دشمن ،تمام مناطق اطراف نیزازکنترل نیروهای نظامی جمهوری اسلامی خارج می شدند .

در درجه دوم در صورت پیشروی دشمن و تصرف نمودن پیرانشهر- دیگر شهر ها از جمله نقده و.....نیز با توجه به موقعیت حساس منطقه از نظر نظامی،زیر دید دشمن و در تیررس آتش سنگین آنان قرار گرفته و حتی سقوط این شهرها نیز بعیدبه نظر نمی رسید .

این موارد ومواردی دیگر،همه دلالت بر اهمیت فوق العاده دفاع در برابراین هجوم دارند،واگرآن رشادت ها و شهامت ها وازخود گذشتگیهای کم نظیر دلاور مردان تیپ 57 ابوالفضل (ع)نبود ، چه بسا که دشمن به همه اهداف شوم خودمی رسید.

به محض فراخوانی تیپ 57 ، این تیپ با تمام توان و استعداد 7 گردان پیاده ( انبیاء ، شهدا، ثارالله، ابوذر ، مالک اشتر ، محرم و محبین ، به جانب شهرستا‌نهای نقده و پیرانشهر و برای دفاع در مقابل دشمن در حاجعمران ، حرکت نمود . از 8 گردان پیاده تیپ تنها یک گردان ( گردان کمیل ) در این اعزام بزرگ حضور نداشت که آنهم به این علت بود که پدافند منطقه در بندی خان را بعهده داشت . بعد از گذشت بیش از 24 ساعت نیروهای پیشروی تیپ ، به منطقه وارد شدند و به دنبال آنان گردانها نیز یکی پس از دیگری به شهرستان نقده و پیرانشهر وارد گردیدند. با توجه به اینکه دشمن در حال هجوم بود و هیچ فرصتی باقی نمانده بود در نتیجه نیروهای اطلاعاتی تیپ ، شناسایی‌ اندکی را انجام داده و قرار گاه نیز بلافاصله از یگان 57 خواست که بدون فوت وقت یکی دو گردان را جهت انجام عملیات در همان شب مهیا و آماده سازد ، ولی به جهت اینکه تعدادی از گردانهای پیاده تیپ ، تازه به عقبه منطقه عملیاتی رسیده و بعضی هم هنوز به منطقه وارد نشده بودند . چون در شب اول یگان دیگری قصد داشت به دشمن هجوم برد، تنها یک گردان از تیپ 57 به این مأ موریت اعزام گردید تا تیپ 57 ابولفضل (ع) در اولین مرحله عملیات و اولین شب هجوم به دشمن نیز سهیم باشد. برای انجام این مأ موریت ، گردان مالک اشتر انتخاب گردید .

عصر همان روز فرمانده و نیروهای گردان مذکور با سرعت زیاد و تعجیل فراوان مختصراً توجیه شدند و بالاخره شب فرا رسید و گردان مالک اشتر تحت کنترل یگان فوق ، برای تصرف ارتفاعات 2519 پاتک خود را با رمز مقدس یا زهرا آغاز نمودند. اما از آنجایی که بنا به اقوال معتبر فرماندهان قرارگاه ، قریب به 118 قبضه توپ ( به غیر از سلاحهای سنگین نیمه سنگین و سبک دیگر که طبیعتاً تعداد قبضه های آنها در هر نبردی چندین برابر تعداد قبضه های توپخانه و ........ می‌باشد ) .

تنها روی این ارتفاع محدود که ( نزدیک به 3 کیلو متر طول داشت ) آتش پر حجمی را بر روی رزمندگان اسلام ریخته و دائماً روی این ارتفاع آتش می‌گشودند و از جانبی گردان مالک اشتر تقریباً در هنگام فرا رسیدن روز وارد عمل گردید . در نتیجه موفقیتی نیامد و تعداد کثیری از نیروهای این گردان به شهادت رسیده و مجروح شدند . شب بعد ، هنگام آن فرار سیده بود که تیپ 57 وارد عمل شود و به همین منظور قرار شد جهت تصرف ارتفاع 2519 گردان ابوذر از سمت راست ارتفاع ، و گردان ثارالله نیز از جناح چپ و گردان محبین از وسط دو گردان مزبور ، به دشمن حمله نمایند . اتفاقاً دو گردان ابوذر و ثارالله موفق به تصرف اهداف خود گردیدند اما به جهت آنکه گردان محبین به علت حجم شدید آتش نتوانست منطقه وسط ( که محل مأ موریت این گردان بود ) را تصرف نماید و در نتیجه الحاق را صورت دهد ، گردانهای مزبور مجبور به عقب نشینی شده و تلفاتی را تحمل نمودند ، بطوری که شهدای بسیار عزیزی را تقدیم اسلام نمودند. شب بعد به تیپ 57 مأ موریت داده شد تا با گردانهای باقیمانده خود جهت تصرف تپه شهدا و تپه شهید صدر ( که ظاهراً اسامی محلی هستند که رزمندگان اسلام آنها را به این عناوین نامگذاری نموده اند ) وارد عمل شود . برای رسیدن به هدف ، قرار شد گردان انبیاء از سمت بالا ، و گردان شهدا از پایین و بخشی از گردان محرم ( چون دو گروهان از این گردان پدافند تپه شهید صدر را بعهده داشتند ) از منطقه وسط این دو گردان ، جهت تصرف مناطق مذکور ، حرکت نمایند . بعد از یکی دو ساعت بالاخره موفق به تسخیر اهداف خود گردیدند .

و تا صبح همان روز در حالیکه باران گلوله های آتش دشمن بر سر آنها ریخته می‌شد . مقاومت جانانه ای از خود نشان دادند. در نهایت با جایگزین شدن نیروهای ارتش ، این گردانها به عقب برگشته و با این تفاصیل دفاع با اهمیت و قهرمانانه عملیات حاج عمران پایان پذیرفته و شهادت های بهترین عزیزان دیار لرستان سبب شد دشمن هیچگاه به فکر هجوم به کیان اسلامی نباشد. لازم به توضیح است قرار گاه تاکتیکی تیپ در حوالی ارتفاعات کدو و پادگان حاج عمران مستقر بود و آتش توپخانه ارتش و قرار گاه ، عمل کلی آتش منطقه را بعهده داشته و از گردانها ی پیاده پشتیبانی می‌کردند . تقریباً در پایان این عملیات تیپ 57 ابوالفضل وارد پیرانشهر شد و سپس جهت استراحت و سازماندهی در حالی که پیکرهای پاک و مطهر بیش از 400 نفر از شهدای مظلوم این عملیات پیشتربه شهر و دیار این دلاور مردان انتقال داده شده بود ، به منطقه عزیمت نمود .

حکایت آن روز حکایتی است که در قلب جریحه دار شده رزمندگان هم رزم شهدای حاج عمران نهفته است و قلم را یارای نوشتن آن مظلومیت ها ، شهادت ها و آن قامت های استواری که در خون پاک خود غلتیده بودند و آن بهترین عزیزان و جوانان این دیار ( که همانند امام حسین (ع) و یارانش در صحنه کربلای ایران با لبیک به ندای امام و رهبرشان ، جان خود را فدا کردند) نیست بر خلاف انتظار همه ، مردم قهرمان با روحیه ای مضاعف پیکر مقدس و مطهر و گلگون کفن شهدای عزیز را به خاک سپرده و همه با هم این شعار را سر می‌دادند که اگر همه کشته شویم دست از امام نمی کشیم . هزاران آفرین بر این چنین مردمی که بدون شک امت واقعی نبی اکرم (ص) هستند . یاد شهدای عزیز جنگ تحمیلی و همه شهدا ، بالاخص شهدای مظلوم حاجعمران همواره در خاطره ها زنده و پایدار است و هر گاه مردم این دیار آلاله خیز کلمه حاجعمران را می‌شنوند . قطره های اشک از چشمان و گونه های آنان جاری می‌شود و این حکایت از آن است که هرگز یاد و خاطره آن عزیزان فراموش نمی‌گردد.

آری بالاخره بازماندگان اندک تیپ 57 حضرت ابوالفضل به شهر و دیارشان بازگشتند و بعد از این عملیات تیپ 57 ابولفضل (ع) به لشگر 57 ابولفضل (ع)ارتقاء یافت .

مکن گریه بر قبر مقتول دوست

برو خرمی کن که مقبول اوست